Ο Κούν δε διδάσκει το αρχαίο δράμα με προδιαμορφωμένη σκηνοθετική αντίληψη. Το κάθε έργο το δουλεύει σαν αυθύπαρκτο κείμενο. Τις συναισθηματικές ακτινοβολίες που του στέλνει το κείμενο, όταν το μελετά ή το δουλεύει, τις υλοποιεί σε συγκεκριμένες αισθητικές αντιλήψεις και μ' αυτές χτίζει το μοντέλο του. Πρόκειται για ηθελημένο πειραματισμό ποιότητος. Και καθώς το μοντέλο δεν ισχύει παρά για ένα μόνο έργο, και όχι για το αρχαίο δράμα γενικά, η κάθε του διδασκαλία πάντοτε αιφνιδιάζει. Αιφνιδιάζει και πετυχαίνει όπως έγινε με τους Πέρσες του Αισχύλου ή τους Όρνιθες του Αριστοφάνη. Ερμηνείες ανεπανάληπτες. Αιφνιδιάζει όμως και αποτυχαίνει. Όπως έγινε στην προκειμένη παράσταση. (. . .) (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ)