Μάζεψα τα τσαμασίρια μου, τι τσαμασίρια δηλαδή, μια βαλιτσούλα από χαρτόνι όλα μου τα υπάρχοντα, και μπροστά ο Μανόλης, πίσω εγώ, πήγαμε στο σπίτι του. Όπως πηγαίναμε, ανταμωθήκαμε με καμιά σαρανταριά άντρες, μαύρους, μουντζουρωμένους, ίδιους διαβόλους που δραπέτευσαν από την κόλαση. Γύριζα και τους κοίταζα, αφού μας είχαν προσπεράσει, περίεργη εγώ ανέκαθεν. Τι είναι αυτοί; ρώτησα τον Μανόλη. Δουλεύουνε στα μεταλλεία, είναι καρβουναραίοι, μου είπε.