Οι όρκοικακογραμμένη παρτιτούρααδυσώπητοι, παράφωνοι τραγουδιστέςμιας φόρμιγγας μπλεγμένες χορδέςπριόνισαν την Ύβρη των χεριών μας,μέχρι που η Νέμεση ήρθε σαν μόνη λύσηΚάθαρση αρχαία φτερουγίζεικαι σαν συντρίμμια μάς πετάμέχρι το τέλος του γλαυκούεκεί όπου τ’ απέραντο ανταμώνειτην άκρη του κενού