Τ’ άρωμα από τα σκίνα αγκαλιά με την αχτίνατις ζωγραφιές της γλώσσαςστην ανάμνηση έχει αφήσειαφού ποτέ,ποτέ πια απ’ τον ίδιο δρόμο δεν θα ξαναγυρίσει.Αυτές έσπαγαν σε κομμάτιααπ’ της καρδιάς τα δεμάτιαμε κανόνεςεκεί που η αύρα με τ’ άυλο αγέρισε ξεχωριστές νότες τα είχε φέρει χωρίς να υποφέρει.Όπως τα πουλιάκελαηδούσε με την ομορφιά της φύσηςκαι ακόμηκαι όταν απ’ την καρδιά σου με τον άνεμοκαι αυτό το βιβλίο αφήσεις.