ΟΠΩΡΑΑυτά που κάποτε ήταν στήθηκαμαρωτά σαν κόκορας, τώρα τα δέρνειμιας ατελείωτης θλίψης Γαλαξίας.Στήθη που δεν στοχάζονται πια τώρατο μάρμαρο και τη φωτιά.Ωσάν θεάς, που έχασε την πίστη τηςστο πορφυρό σκοτάδι τ’ ουρανού.Ελάτε, νάρκη και όνειρα,στους πεζοδρόμους του Άδητον ύπνο μου στιχοθετήστε,να μη θωρώ το Κλέος της Ήραςνα πιπιλίζει των αιθέρων τ’ άστρα·η ευκολία με την οποία γερνούν,τα χείλη γέμει αυλού με σκότος.