Ο ρεαλισμός της σκληρής καθημερινότητας ανταλλάσσει χειραψίες με τη δυστοπική επιστημονική φαντασία, αλλά πάντα μες στο σκοτάδι λάμπει ένα μικρό φως, ένα κερί. Στις χαραμάδες εναποθέτει την τσαλακωμένη αισιοδοξία του ο Saunders, στα χορταριασμένα χάσματα, στα μεσοδιαστήματα όπου μπορεί να λάμψει η λεπίδα της ελπίδας.Τα διηγήματα στη Δεκάτη Δεκεμβρίου είναι ασπρόμαυρες φωτογραφίες, τυπωμένες σε αλουμίνιο, είναι μονοφωνικά ηχογραφήματα που δεν θέλουν τόσο να προειδοποιήσουν όσο να υπαινιχθούν ότι μείζον παραμένει η αγάπη, ότι δεν είναι ντεμοντέ και αναχρονιστική η τρυφερότητα. Μέσα στο σκότος υπάρχουν χαραμάδες φωτός, ένα μικρό κεράκι δωρίζει θάλπος, μια φράση κι ένα χαμόγελο μπορούν να αντιστρέψουν τα πράγματα.