Η κορυφαία αρχαιοελληνική δραματική ποίηση ανήκει σε μια συγκεκριμένη ιστορική περίοδο, τότε που ανθούσε και ο θεσμός της πόλης-κράτους. Από την ελληνιστική εποχή παρατηρείται μια διάσπαση των επί μέρους τεχνών, που απαρτίζουν την τέχνη του θεάτρου. Σε τοπικούς αγώνες εμφανίζονται πλέον επώνυμα οι υποκριτές κωμωδίας ή τραγωδίας, κωμωδοί και τραγωδοί, χορευτές και χοροδιδάσκαλοι, αυλωδοί, κιθαριστές, κροταλίστριες και τυμπανίστριες, φωνασκοί μίμοι και ορχηστές - παντόμιμοι. Αυτός ο θίασος των σκηνικών τεχνιτών αποκτά υπόσταση με το άνοιγμα των συνόρων προς τον κοσμοπολιτισμό που ξεκίνησε από τα ελληνιστικά χρόνια και ολοκληρώθηκε στην εποχή των Ρωμαίων αυτοκρατόρων.