Εκείνη (η μνήμη) στέκεται πολλές φορές μαζί μου στην άκρη ενός γκρεμού, εκεί όπου οι δυο μας –εκείνη κι εγώ– ισορροπούμε πάνω σε λέξεις και χρώματα, αφηγήσεις και γραμμές: ίχνη πλασμάτων ενός αόρατου κήπου – εκείνη (η λήθη) κι εγώ.