Στην Ελλάδα σήμερα καλλιεργείται έντεχνα και εκ του πονηρού ο μύθος ότι η Δημοκρατία δεν γνωρίζει αδιέξοδα -με παγιωμένη την ψευδαίσθηση ότι το πολίτευμα της χώρας είναι Δημοκρατία. Η συνεχώς και ισχνότερη μειονότητα των πολιτών που διασώζουν σκέψη και κρίση, ξέρουν ότι η Δημοκρατία είναι άθλημα με ενδεχόμενα αποτυχίας, αλλά και συνάρτηση της κατά κεφαλήν καλλιέργειας, άρα με σαφή αδιέξοδα όταν αντί καλλιέργειας πρυτανεύει η κτηνώδης ιδιοτέλεια, η αλογία της καταναλωτικής βουλιμίας. Με αυτά τα δεδομένα, το βιβλίο αναζητάει εκείνη τη ρεαλιστική επιτελική στρατηγική που θα μπορούσε να ξαναδώσει στην πολιτική πράξη τον ριζοσπαστισμό της πρόκλησης ή του εναύσματος για μια έκρηξη κοινωνικής αντίστασης στη συντελούμενη ιστορική αυτοχειρία του Ελληνισμού.