Ο χρόνος και η μνήμη, γεφύρια να κρατήσουμε τη μικρή ζωή μας. Να ταξιδεύουμε στ' απωλεσμένα, να βρισκόμαστε στο τώρα ν' αποζητούμε το αύριο παλλόμενο σε νέους σκοπούς, σ' οράματα τερπνά αφού περάσαμε την κάμινο.Κι η σιγουριά του ποιητή τα χνάρια, το σημάδι πως δεν περπατήσαμε πάνω στη γη άβουλοι και μοιραίοι κι η μοίρα στα δικά μας χέρια, με το λόγο προπομπό του ταπεινού μαντατοφόρου στη βεβαιότητα πως:-ήμασταν νέοι πριν από χιλιάδες χρόνια, νέοι ύστερα από χιλιάδες χρόνια, γιατί ο χρόνος και ο ήλιος έχουν την ίδια ηλικία -την ηλικία μας.Τη βεβαιότητα πως:-αυτό το φως δεν είναι καθόλου ανικατοπτρισμός -μα το δικό μας φως φιλτραρισμένο μέσα απ' όλους τους θανάτους. (¨Οταν έρχεται ο ξένος, Γ. Ρίτσος)