Ο Κλάιστ χρειάζεται μια τραγωδία, θέλει τον Φόβο και κυρίως τον Έλεο. Χρειάζεται τα δάκρυά μας για την Πενθεσίλειά του.Φθινόπωρο του 1807, στη Δρέσδη. Στο σπίτι με τα ενοικιαζόμενα δωμάτια, ο Κλάιστ μένει πλάι πλάι με τον Πφούελ, τον αδελφικό του φίλο. Μια μέρα, ο Κλάιστ ορμάει στο δωμάτιο του Πφούελ αναστατωμένος, κλαίγοντας: Πάει, πάει, είναι νεκρή. Ποια; λέει ο Πφούελ. Αυτή! Η Πενθεσίλεια! Ναι λέει ο Πφούελ, αλλά εσύ τη σκότωσες. Α, βέβαια! λέει ο Κλάιστ.