«Πονάει η αγάπη, τεντώνεται όλους να τους χωρέσει» Ο χρόνος αποτελεί στο έργο ένα διακύβευμα φωτός, η μοναξιά φορά τα χρώματα ενός σπάνιου πουλιού. Οι εναλλαγές αυτές, στις οποίες θα όφειλε να στεκόταν η ζωή, κεραυνοβόλες. Το παραμιλητό είναι καθαρό σα νερό. Ο επίλογος του έργου άκρως συνειρμικός, εικονοπλαστικός, ζωντανός, σε κάνει να θέλεις να γνωρίσεις αυτό το μυθικό πλάσμα.