Διάβασα την ποιητική συλλογή Διφορούμενες Αλήθειες της Μαρίας Αυγερινού και παρασυρμένος από το ύφος και την τεχνική του λόγου της, άρχισα να γράφω με μια φρασεολογία ποιητικού ύφους, νιώθοντας πως είναι φορές που τα δυνατά λόγια γίνονται ανάσες και σκεπάζουν όνειρα με απαλά σεντόνια... Λόγια ποτάμια, φλέβες ιερές π' ακροβατούν πάνω σε έννοιες δυνατές, ικανές ν' απογυμνώνουν αισθήσεις και παθιασμένες ανάγκες. Να μεταλλάσσουν στοχασμούς μέσα από λεκτικές εκρήξεις. Σκίζοντας Τοίχους χαράσσοντας σημάδια σε κορμιά με Σιωπή και Θλίψη. Σκέψεις ουσιαστικές όσο και με Διφορούμενες Αλήθειες, ακουμπούν σαν αφή στο χαρτί κάθε τους σημασία. Αφήνουν αποτυπώματα ψυχής βολτάροντας ανέμελα σε δρόμους πολυσύχναστους, θέλοντας να κερδίσουν τον άχρονο χρόνο μέσα στην Αιωνιότητα... Λέξεις μοναχικές, συνειρμικές, δοσμένες με τρόπο προσωπικό, εσωτερικά καταγγελτικό, φαντάζουν εαυτούς ως άλλα είδωλα μέσα στον καθρέφτη... Λέξεις γυμνές από περιττούς στόμφους, ανοίγουν μπροστά μας δρόμους γεμάτους αλήθεια και έμπυρη γνώση. [...] (Από την έκδοση)