Η Χρυσούλα στρώθηκε στην ψάθινη πολυθρόνα με τα μαξιλάρια τα παχιά κι απολάμβανε το βραδάκι. Η ψυχή της έψαχνε κουράγιο για ν' αντέξει το σήμερα, να ξεχάσει το χθες και να τολμήσει παρακάτω. Νόμιζε πως είχε τη δύναμη να δαμάσει της στεριάς τα κύματα, αλλά η ζωή παίζει το παιχνίδι της με τους δικούς της κανόνες. Ότι χρωστάει το δίνει, αλλά κι ότι χαρίζει το παίρνει πίσω με τόκο.