Μετά το «ταξίδι» που έκανα μαζί τους, σκέφτομαι ότι οι περισσότεροι άστεγοι αγαπούν τα προβλήματά τους πιο πολύ από τις λύσεις…Ίσως δεν έχουν άλλη επιλογή;Ίσως φοβούνται τις λύσεις;Ίσως κάποιοι δεν τους αφήνουν;Ίσως πάλι γιατί έμαθαν μέσα από αυτά τις δυνατότητές τους;Ίσως αισθάνονται πως είναι το μόνο δικό τους...«Αν με νοιάζεσαι, μη μου ξυπνάς αυτά που μου πήραν χρόνια να τα “κοιμίσω”. Αν θες να με βοηθήσεις, κάνε ησυχία...» μου είπε ο Θοδωρής σε ένα γεύμα.Στο τέλος, με ρώτησε: «Θα ’σαι πάντα πλάι μου;»«Θα ’μαι και εδώ και “πάνω”...» του είπα, δείχνοντας τον ουρανό.«Κι εγώ και εδώ και “πάνω”...»«Μαζί;»«Μαζί».