Η έκρηξη ήταν τρομακτική. Το πλοίο ανατινάχτηκε. Η λάμψη έβαψε με κόκκινο χρώμα -το χρώμα του αίματος- το μαύρο κενό της νύχτας... Κι ύστερα σιωπή. Τα γεγονότα τυλίχτηκαν στον ιστό της συνωμοσίας. Τα γρανάζια του χρόνου σταμάτησαν να γυρίζουν. Και μόνο όταν ο ήχος από τα πλήκτρα του αόρατου κομπιούτερ διαπέρασε τον παγωμένο χρόνο, η σιωπή ράγισε. Και δύο κλικ αργότερα, πρόβαλαν ξαφνικά πάνω στον ουρανό οι παράξενοι χρωματιστοί κύκλοι... Στην οθόνη του κομπιούτερ ο μύθος και οι ήρωες αποκτούσαν κίνηση· με δράση και μαγεμένη διαδρομή. Ο Αλέξανδρος Κράτων -ο κεντρικός ήρωας-, που ήταν αυτόπτης μάρτυρας στον πρόλογο του μύθου, βρέθηκε στη δίνη μιας σκοτεινής πλεκτάνης και στη δράση των ουράνιων κύκλων: ίσως από μια υπερεκτίμηση του εγώ του και από ένα μοιραίο λάθος στην κρίσιμη στιγμή. Και η περιδίνηση τον πέταξε, μέσα από αλλόκοτα και ανατρεπτικά κύματα, στο Άριο: την Απόκρυφη Ήπειρο. Και πιο πέρα: στον αντικατοπτρισμό των αισθήσεων και της ανυπαρξίας... Στο βάθος του ζοφερού ονείρου, ο Αλέξανδρος Κράτων αισθανόταν να τρεμοπαίζει -σαν τη χλομή φλόγα του κεριού και σαν την αυταπάτη- η ελπίδα! Που κι αυτή όμως ήταν αιχμάλωτη στο πεπρωμένο. Στο μόρσιμον.