Καθαρότατον ήλιο επρομηνούσεΤης αυγής το δροσάτο ύστερο αστέρι,Σύγνεφο, καταχνιά, δεν απερνούσεΤ' ουρανού σε κανένα από τα μέρη·Και από κει κινημένο αργοφυσούσεΤόσο γλυκό στο πρόσωπο τ' αέρι,Που λες και λέει μες στης καρδιάς τα φύλλα:Γλυκιά η ζωή και ο θάνατος μαυρίλα.