Και η ξύλινη πινακίδα, είπε ο Δήμος στην Έλλη, γιατί γύρισε ανάποδα στην διασταύρωση του χρόνου; Περνάει τα πράσινα φύλλα του φυτεμένου δέντρου και φτάνει πίσω από τα σύννεφα. Ως την άλλη άκρη της εκατονταετίας, ως την άλλη όχθη της απερπάτητης γης. Από εκεί να την γυρίσεις, Μελίνα. Να βλέπει ήλιο. Προς την Ανατολή. Από εδώ και πέρα, αυτή την πινακίδα θα έχουμε για σημαία. Αυτή η πινακίδα θέλει περισσότερο χώμα να σταθεί όρθια, θέλει περισσότερο ήλιο να φωτίζει, θέλει περισσότερο γαλάζιο για να διακρίνεται μέσα από τα τόσα αμπέλια και τις τόσες ελιές.