Αθλιότητα σαββατόβραδου στην εκκωφαντική σιωπή. Πότε η ομορφιάθάμπωσε; Πότε η έλξη έγινε ξεχασμένο τροπάρι και σώμα με σώμααίσθημα δεν αγγίζει;Απόψε ένας ψίθυρος ανταλλάσσει λίγα λεπτά με μερικές ώρες, για ναλάβει μόνο μικρές εκλάμψεις από ένα όνειρο παλιό. Ένα όνειροαληθινό, σαν έμβρυο στα σπλάχνα.Ήταν θυμάμαι μια Κυριακή με άπνοια που άλλαξαν όλα. Ίχνος ανάσαςδεν υπήρχε να κρατηθεί. Στο εφημερεύον φαρμακείο, σφίγγοντας ο έναςτο χέρι του άλλου, ρωτήσαμε διστακτικά για τα αστέρια που πέφτουν.Για την κατάποση της πτώσης.Από τότε φοβάμαι τον ουρανό. Ορφάνεψε κι άλλο με τον καιρό και σανπλαγιάζω, είναι φορές που ντρέπομαι.