Άκουσα μικρή πως το αστέρι της Δαμασκού σου δείχνειπάντα τον δρόμο.Είχα και εγώ ένα? ολόδικό μου.Το λαμπρότερο απ’ όλα τους.Πέρασαν ομίχλες.Και ξαστεριές.Κι ας μην το έβλεπα, ήταν εκεί.Τώρα πώς έγινε και χάθηκα…Ίσως στάθηκα έρμαιο ενός άφατου φευγιού.