Όμως...ξεπλένεται του ανθρώπου το αίμα, τι θαρρείς...αστράγγιστο το καταπίνει η γη– πλύματ’ αθώων στης απληστίας τα θέμελα.Κι αν είν’ για κάτι να δικάσω τα νεράγια τούτο τ’ άδικο μονάχα τα δικάζω:π’ ούτε μια θάλασσα, μια λίμνη έστω,ποτάμι ένα,έστω και μια πηγούλα τοσηδάτ’ άλικο «της θυσίας» το νερό δεν κράτησανκόκκινο, κατακόκκινο, ως τα χείλη τους ψηλά.Κι αν είπαν πως «ποτάμι κύλησε στη γη το αίμα»:ποια ειρωνεία!ούτ’ ένα βότσαλο δε βρήκα κατακόκκινο.Ξεπλένεται του ανθρώπου το αίμα, τι θαρρείς,κι ούτε ν’ απορείς γιατίξεχνιούνται τόσο γρήγορα οι ρημαγμένοι.