Σε κάθε στάση πιο κοντά το άγνωστο το τέρμαΜα να προλάβω μια στιγμή στο χώμα να πατήσωΣτο πευκοδάσος να χωθώ χωρίς να με προσέξουνΜην ξεχαστείς, μου γράφουνε οι βελόνες μες στο δέρμαΣ’ αναπολήσεις παιδικές που φέρνει η μυρωδιά τουςΚένταυρους που θαυμάζουνε το γάβγισμα της φώκιαςΚουκουναριές που τρίζουνε και ρίχνουνε το μάνναΒιάσου, φωνάζει ο κότσυφας και κρύβεται στους βάτουςΓι’ άλλη δουλειά σας ήθελα, πεύκα μου αγαπημέναΘα βάλω στη ρητίνη σας τον φόβο του θανάτουΚι εσείς φροντίστε να γενεί κόκκινο κεχριμπάριΠου θα το βρούνε πλάσματα από γυαλί βγαλμέναΚι εκεί μαζί με βάτραχους, σκαθάρια και σκουπίδιαΘα βρούνε και τον φόβο μου κι ίσως να καταλάβουνΤι έκανε τον άνθρωπο να κουβαλά μια θλίψηΤον λόγο που δεν δάμασαν της μουσικής τα φίδια