και έπειτα?με τούτο δω το ποίημαδεν θα διεκδικήσω καμιά πρωτοτυπίαγια μένα, τον Μαμωνά και τη malaise du siecle?σαδιστική εξάλλου ήταν πάντοτεη φλέβα του ειδώλουσαν αντάμωνε το μαύρο με τον χρυσόκαι το θειάφι με το φυτίλιντενεκέδες κοσμοκαλόγεροι, Εαυτούληδες της πόληςζυγίζουν νευρόσπαστα τη νοερή αξίαμέσα στην ασάφεια του χρόνουκαι πυκνώνουν και πυκνώνουν ολοέναστα πέπλα της αρέναςΠάμπολλες οι αλήθειες, κι εσύ δεν γνώρισες καμία;Γιγαντώθηκες στη λογική, ποιο να’ ναι το σημάδι;Στον πύργο της Βαβέλ σκαρφάλωσεςστον ουρανό και στον βωμόκαι πιο πάνω και πιο πάνω και όλο πιο πάνω θέλησεςτην πτώση να αποφύγειςμα, εκείνο το φρούτο άλλοτε, μήλο κόκκινο δεν ήταν;