Η πρακτική της σύναψης «προγραμματικών συμφωνιών» μεταξύ των συνεργαζόμενων κομμάτων στο πλαίσιο των Κυβερνήσεων συνασπισμού τείνει πλέον να καθιερωθεί στα ευρωπαϊκά κοινοβουλευτικά συστήματα, στα οποία, ολοένα και πιο συχνά, κανένα κόμμα δεν αποκτά μόνο του αυτοδύναμη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, και συνεπώς καθίσταται αναγκαία για τον σχηματισμό Κυβέρνησης η συνεργασία δύο ή περισσότερων κομμάτων.Με το θέμα αυτό που βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι μεταξύ του συνταγματικού δικαίου και της πολιτικής επιστήμης, ασχολείται το ανά χείρας συλλογικό έργο που αποτελεί καρπό έρευνας η οποία χρηματοδοτήθηκε από το Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο στο πλαίσιο του ερευνητικού προγράμματος ΠΕΝΕΡ ΕΑΠ 2016. Η αρχική ομάδα έργου της οποίας διετέλεσα Επιστημονικός Υπεύθυνος συγκροτήθηκε από νέους επιστήμονες: την Χριστίνα Ακριβοπούλου, διδάκτορα Συνταγματικού Δικαίου της Νομικής Σχολής ΑΠΘ, τον Νικόλαο Γαρυπίδη, διδάκτορα Φιλοσοφίας του Δικαίου της Νομικής Σχολής ΑΠΘ, τον Πάνο Κολιαστάση, διδάκτορα Πολιτικής Επιστήμης του Queen Mary University of London, και τον Βασίλειο Περγαντή, Διδάκτορα Δημοσίου Διεθνούς Δικαίου του Πανεπιστημίου της Γενεύης και Επίκουρο Καθηγητή στη Νομική Σχολή ΑΠΘ. Στην αρχική ομάδα προστέθηκε στη συνέχεια, εν όψει της έκδοσης του παρόντος έργου, ο Γεώργιος Ζώης, διδάκτωρ Συνταγματικού Δικαίου της Νομικής Σχολής ΕΚΠΑ, στον οποίο ανατέθηκε η συγγραφή μελέτης για την ιστορία των Κυβερνήσεων συνασπισμού και των προγραμματικών συμφωνιών στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας.Το έργο αυτό αποβλέπει να χρησιμεύσει ως ένα «βοήθημα» της πολιτικής και συνταγματικής πράξης στην Ελλάδα, όπου η επιστημονική βιβλιογραφία για τις Κυβερνήσεις συνασπισμού παρουσιάζεται ακόμη πενιχρή, με εξαίρεση το μονογραφία του Θανάση Διαμαντόπουλου, Ο κοινοβουλευτισμός της συγκυβέρνησης, με επίμετρο - σχόλιο του Ν. Αλιβιζάτου, Αθήνα, 2014, ενώ το φαινόμενο των προγραμματικών συμφωνιών παραμένει πλήρως αδιερεύνητο, τόσο από την άποψη της πολιτικής επιστήμης όσο και από την άποψη του συν