Εως ότου όλα να σβήσουνΔιότι πάλι δεν θα 'μαιστις λεύκες το άφθαρτο ασήμι,χυμένη γύρη στο λεπτό δάκρυ της μέρας.Δεν θα 'μαι του δειλινού η αγκαλιά,η αυλή στο ξέπλυμα της σκόνης,τα χέρια μου που ξύπναγαν τις ρίζες να χορεύουν.Να μεγαλώνει πρέπει η χαρά των άλλων,να μεγαλώνει η χαρά μου ωσότουφτάσει το γέλιο ως την νύχτα της μητέραςκαι στο σκοτάδι η ανάσα μου επιστρέψειάγγιγμα των χεριών της.Διότι πάλι δεν θα 'μαι λάμψη χάδι των νερών,ρήγμα στο σώμα κι απροσδόκητη φωνή,ο ήχος, η απόκρισή του.Δεν θα 'μαι η αόρατη σκέπη του ύπνουστα μαύρα πέταλα το βράδυ, η τρυφερή ματιάκισσός στα χέρια, στον λαιμότης πιο λευκής ημέρας.Να μεγαλώνει πρέπει η χαρά των άλλων,να μεγαλώνει η χαρά μου ωσότουανοίξω χώρο μες στην νύχτα και για μένακι ο ίσκιος που στο φως τώρα με βρέχειγίνει παιχνίδι σε καμένο μεσημέρι.