Στους πρώτους τουλάχιστον μήνες της εξάπλωσής της τα συμπτώματα της επιδημίας δεν είχαν τίποτε το βιβλικό. Ο πληθυσμός της πόλης άρχισε να υποφέρει από αισθηματικό αναβρασμό που εκφράστηκε με μια γενικευμένη και εντελώς δημοκρατικά μοιρασμένη τάση εξομολόγησης. Ώσπου εκείνος ο εξ επαγγέλματος ανεπάγγελτος έριξε το σύνθημα: την απάντηση στα προβλήματά μας μόνον ένα ποίημα μπορεί να την δώσει. Και άρχισε το έργο της καταστροφής. Οι επιχειρήσεις άρχισαν να κλείνουν η μία μετά την άλλη, το δημόσιο έπεσε σε ποιητικό λήθαργο, οι δανειστές ζητούσαν πίσω τα χρωστούμενα και τα υπόλοιπα είναι λίγο ως πολύ γνωστά. Συνέτεινε βέβαια και η διεθνής οικονομική κρίση όμως καμία κρίση, όσο βαθιά κι αν είναι, δεν μπορεί να σου αφαιρέσει το κεκτημένο δικαίωμα στην παρωδία.