Θεωρώντας την παράνοια και την κατάθλιψη ως τις βασικές δομές της υποκειμενικότητας, προτείνεται μια διαφορετική ταξινόμηση της ψυχικής παθολογίας με κριτήριο την «απόλαυση». Η «απόλαυση» δομεί τη σχέση του υποκειμένου με το σημαίνον, ενώ, ταυτόχρονα, βρίσκονται σε διαμάχη, προσδιορίζοντας το υποκείμενο ως παρανοϊκό ή καταθλιπτικό και τη νεύρωση ως ελλιπή ψύχωση. Η ψυχική παθολογία αναδύεται ως ασθένεια της σχέσης με τον Άλλο, ως ασθένεια του λόγου.Παράλληλα με τις κλινικές περιπτώσεις, παρατίθενται παραδείγματα από την τέχνη, τη σχέση των φύλων, την καθημερινότητα όπου η «απόλαυση» δομεί την ίδια τη δυνατότητα του βίου.