Μια διαφορετική γοητεία, μια ζωντανή σαγήνη προσφέρουν οι ντόπιες μας λέξεις στον προφορικό μας λόγο. Τούτες οι λέξεις είναι οι νοστιμιές της καθημερινής κουβέντας, είναι οι ρίζες που μας οδηγούν στους παλιούς μας, είναι τα ξεβλαστώματα του δέντρου που δένουν τα παλιά κλαριά με τα καινούρια. Σα διαθήκη κληρονομήσαμε τούτες τις λέξεις κι είναι η αποδοχή της κληρονομιάς αυτής, αυτό που δένει το χτες με το σήμερα τόσο ομαλά, σαν το δέσιμο της στεριάς με τη θάλασσα, ανάμεσα απ' τα χαλίκια τση σπιάντζας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)