Δεν θα είχα ασχοληθεί ποτέ με το θέμα του καρκίνου, αν δεν είχε χτυπήσει την πόρτα μου. Πιστεύω ότι κανείς δεν ασχολείται με κάτι, αν δεν τον αφορά προσωπικά. Πόσο μάλλον με ένα θέμα, που και μόνο το άκουσμά του σαν λέξη, προκαλεί πόνο, τρόμο και παγωμάρα. Μια παγωμάρα τόσο κρύα, όσο και το σώμα του. Γιατί, αν δεν σας το ‘χει πει κανείς, ο καρκίνος είναι παγωνιά. Όχι οποιαδήποτε παγωνιά. Η απόλυτη παγωνιά στο σώμα, στην ψυχή και στο πνεύμα. Εμφανίζεται, όταν όλα τα συναισθήματα, οι ελπίδες, οι σκέψεις παγώσουν από έλλειψη αγάπης, φροντίδας, στοργής. Όχι τόσο από τους άλλους προς εμάς, όσο από εμάς προς τον εαυτό μας. Θα σας πω περισσότερα παρακάτω γι’ αυτά.