Η νύχτα στην πόλη πέφτειθλιμμένη σελήνη τα φώταγυρνάς και βρίσκεις βράδιαχαμένα και ρημάδια.Στο διάβα μιας παραλίγο πίστηςΠως κάποτεΥπάκουσες τις διαταγές μουΚαι όχι την δική σου εκλογή.Έτσι μου ’χες πει.Έπειτα ήρθε το ταξίδισαν τα πουλιά που πάνε ομαδικάσαν τα φυτά που μεγαλώνουνκαλύτερα το ένα πλάι στ’ άλλοΈτσι μου ’λεγες, η ζωήείναι ένα απέραντο μαζίκαι μου ’δωσες φιλί.Ύστερα κύλησε ο χρόνοςΦύσηξε παράπονοτο ένα διαδέχτηκε το άλλοΠάντα μου φόρτωνεςανάθεμα και κρίμαΝοερά πάντα έκλεβαμια λέξη κι ένα χαρτίζωγραφίζοντας πώς είναι η πληγή.Στο τέλος χαθήκαμεΟι αιτίες κομμάτια.Κουρέλια ενοχώνχωρίς εξηγήσεις.Ξέρω απόκαμεςΚοιτώντας την απουσίαΚι όταν σε θυμήθηκαμε σκότωσες και δίκαιαγια ν’ αντισταθμίσειςτα χαμένα φεγγάρια.Έκλεισες την πόρταστο δρόμο της καρδιάςΟύτε μια λέξη.Πανικός με κυρίευσε.Στη βουβή κραυγή των δακρύωνέκλεισα τα μάτιακλειδώνοντας το θαυμαστικό του θεούμε το πριν και το μετά μετέωρο.Άθρονο δόγμα το μητρικό χάδιστην αιώνια διαθήκη της ψυχής.