Η αρχιτεκτονική της μνήμης αποπειράταινα αναστηλώσει τοπία εσωτερικότητας.Παλιννοστεί η ψυχή, σε οικείους τόπους ενδημεί,ιχνηλατεί το παρελθόν, προτού στη λήθη ολισθήσει.Χειμερινή ανθοφορία: ενδόμυχα άλγη,ανεξίτηλες θλίψεις, εφήμερα ανθίσματα, αναλώματατου χρόνου.Μια περιδιάβαση δηλαδή στη χώρα των αισθημάτων,μια στοχαστική ενδοσκόπηση και μια διαρκής «συνομιλία»με την ανθρώπινη ύπαρξη.