Αν πιστέψουμε την συνομολογημένη αμαρτία, που περιγράφει ο Borges στον Καθρέπτη και το Προσωπείο, οι λέξεις (έστω κάποιες λέξεις) επιτρέπουν στους ανθρώπους να γνωρίσουν την Ομορφιά. Μια μορφή εξιλέωσης για αυτήν την ανέλπιστη στιγμιαία πληρότητα είναι ίσως η επανεπιστροφή στις ρωγμές, έστω κι αν στο Chiaroscuro επιτελείται με πολύ διαφορετικούς όρους από την πρώτη μου συλλογή... Το Chiaroscuro επιχειρεί μια (δειλή) συνομιλία με τον χρόνο, την απώλεια, τον έρωτα και κάποιες από τις συγκροτησιακές διαστάσεις αυτού που συχνά αποκαλούμε ανθρώπινη ύπαρξη... Ο χρόνος ενίοτε μάς ελεεί. Και όχι σπάνια μάς επιβαρύνει με προσωπικούς δαίμονες, για να απονευρώνει την ίδια του την ελεημοσύνη... Ώρα λοιπόν να (ξανα)συρθεί η κουρτίνα. Ξημερώνει άλλωστε.Νίκος Παπαδάκης, Αντι-προλογικό