Τα λόγια της γριάς ακόμη στοίχειωναν τις νύχτες της, η ταραγμένη της ψυχή τα φώναζε ακόμα.Τα βράδια μούσκεμα στον ιδρώτα πεταγόταν και κοιτούσε τον άντρα που κοιμόταν πλάι της.Στα αυτιά της ηχούσε δυνατά η βροντερή φωνή…«Μείνε μακριά από το Μ, το Μ που θα σε καταστρέψει!»«Το Α και το Α θα ’ναι μαζί, είναι της μοίρας προσταγή, υπόσχεση μεγάλη…»Δεν ήθελε ν’ ακούει πια, δεν ήθελε να ξέρει, έκλεινε τα αυτιά της ελπίζοντας τα λόγια αυτά να σωπάσουν…Πού ήταν η αλήθεια και πού το ψέμα δεν το γνώριζε μα πλέον πια δεν ήθελε να μάθει.Ήταν οι φόβοι της που έπνιγαν τα όνειρά της;Ήταν τα τόσα βάσανα που άφηναν ακόμα ανοιχτά τα τραύματά της;Ή ήταν της μοίρας τα μηνύματα που πρόσταζαν τα βήματά της;Και τότε ερχόταν πάλι η βροχή…Σαν λύτρωση, σαν μόνη επιλογή…Ερχόταν η βροχή για να σβήσει τις φωτιές και να ποτίσει τη διψασμένη της ψυχή.Κι ήταν τα μάτια της, τα μάτια εκείνα που φίλησε ξανά η βροχή…Το μυθιστόρημα «ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΠΟΥ ΦΙΛΗΣΕ Η ΒΡΟΧΗ» είναι το τρίτο και τελευταίο μέρος της τριλογίας «ΥΦΑΝΤΟ ΤΗΣ ΜΟΙΡΑΣ».Μία διαθήκη, μία σύλληψη και μία δική, έρχονται για να δώσουν απαντήσεις, ενώνοντας όλα τα κόμματα του παζλ.Άραγε θα αποδοθεί η δικαιοσύνη; Θα πληρώσει ο δολοφόνος;Ή ο ένοχος θα μείνει για πάντα ατιμώρητος;Η μοίρα πλέκει το υφαντό της κι ό,τι γέγραφε, γέγραφε.Ένα δυνατό βιβλίο για ένα δυνατό φινάλε!