Το βιβλίο παρακολουθεί το προσωπικό δράμα του Αχιλλέα, όπως εξελίσσεται σε κάποιες ραψωδίες της Ιδιάδας, αδιάσπαστα δεμένο με τα πάθη της κοινότητας των Τρώων, των Ελλήνων, και του κόσμου γενικότερα. Ένα κοίταγμα του καθαρού ποιητικού λόγου του Ομήρου μέσα στο φως του ιερού, το οποίο διαπότιζε ολόκληρη τη ζωή τού ομηρικού ανθρώπου, του αδιαλλείπτως πορευομένου, ικετεύοντος και προσδοκούντος.