Όταν κάποιος αποφασίζει να γίνει καλλιτέχνης σταματάει να ρωτάει τι είναι τέχνη και τι όχι. Οι ερωτήσεις και οι αναζητήσεις επανατοποθετούνται και οι τυχόν απαντήσεις περιστρέφονται πια γύρω από τι κάνει την τέχνη: οι τεχνικές, οι ιδέες, η δεξιοτεχνία, οι εμμονές, οι αποφάσεις, η ομορφιά, τα χρώματα, το σχέδιο, τα υλικά, ο καλλιτέχνης, το ατελιέ, οι θεατές ή όλα μαζί. Στην περίπτωση του Αλέξη Ακριθάκη τα ασπρόμαυρα αυτά έργα, με το πρώτο να δημιουργείται το 1965, είναι αυτά που θα του δώσουν τη σιγουριά που χρειάζεται για να μπορέσει να συνεχίσει ή όπως ο ίδιος λέει να αρχίσει. Τα έργα αυτά ο συγγραφέας Κώστας Ταχτσής θα τα αποθεώσει το 1971 με κείμενο δημοσιευμένο στον κατάλογο που εκδίδεται με αφορμή την ατομική έκθεση του Αλέξη Ακριθάκη στη Γενεύη στην γκαλερί Αλέξανδρου Ιόλα όπου και παρουσιάζονται αποκλειστικά έργα ασπρόμαυρα. Τα έργα αυτά ο Κώστας Ταχτσής θα τα βαφτίσει τσίκι-τσίκι, με δύο λέξεις που λειτουργούν σαν μία, που θα μπορούσε κανείς να φανταστεί τη μισή άσπρη και τη μισή μαύρη, που δεν είναι μόνο φράση και λέξεις μα και ήχος, που μοιάζει να είναι έμπνευση παιδιού αλλά είναι απόφαση ενήλικα. Το τσίκι-τσίκι του Ταχτσή που είναι το τσίκι-τσίκι του Ακριθάκη και είναι το αντίθετο του τσάκα τσάκα, όπως το ενδελεχώς και το σιγά σιγά είναι το αντίθετο του χονδροειδώς και του γρήγορα γρήγορα, του βιαστικά. [...] (Από την έκδοση)