Είναι φορές, που περιδιαβαίνω τα στενορύμιατων αναμνήσεων και με το φως του λύχνου της ψυχής μουνα θωρώ, ότι δεν έβλεπα σ' εκείνα τ' αυγινά,τα μεθυσμένα όνειρα.Τη ζωή που τότε φορούσε τα καλά της, τα σοκάκιαμε τα γιασεμιά, τα φίνα φιλιά. Τότε που στο χθες, δεν υπήρχε αύριο. Μέσα απ' τις περίεργες περισπωμένες, τα πνεύματα, τα εισαγωγικά,μελαγχολώ καμιά φορά, διαβάζονταςστίχους - ποιήματα, διηγήματα, αληθινές ιστορίεςπου έζησα, άκουσα, είδα. Επιγράμματα χαράς,πίκρας και πόνου, λαξευμένα στις βεγγέρεςτου χρόνου. Ρίμες στα ζάλα του χθες, του τώρα.