Συχνά του ύπνου η συντροφιά με ξαγρυπνούσε·ώρα πολλή τα λόγια του πάσχιζα να σηκώσωμέσα στης νύχτας την ακάματη τριβή:σιωπή σπαρμένη χώσματα ακάμωτων σωμάτων,κραυγές που δεν ανθίσανε σε γλώσσα ερημική.Τρόμαζα την επιμονή τέτοιας αδυναμίας·ψιθύριζα και κάποτε κάτι ειπωμένο αλλούσαν να 'δειχνε η φωνή μου,σιωπούσα κι ακουγότανε λαλίστατη η σιωπή μου.Συχνά του ύπνου η συντροφιά με βοηθούσε,απ' όσα του ύπνου: θάνατος,ό,τι επίμονα δικό να περισώσω.[Από την έκδοση]