Τα ποιήματα του Ανεστόπουλου αποτελούν ένα υπάρχω, που δεν το τραγουδάει αλλά το γράφει. Και γίνονται σημαντικά γιατί περισσότερο από έναν κόσμο καταγράφουν αρχές μιας αντίστασης στον κόσμο και τους μηχανισμούς της εν ονείρω υπέρβασής του. Εμμονές, άλλες τραγουδισμένες άλλες όχι, οργισμένο αίτημα μιας εφηβείας που δεν έστρωσε, που αντιδρά πρωταρχικά σε κάθε έκφανση του κόσμου ανεπίτρεπτη. Και αυτή η αντίδραση η γραπτή μιας δείχνει πολιτική και ποιητική ηθική, όπου το σώμα είναι διαρκώς πάσχον από τα τεκταινόμενα. Η στιγμή της έκδοσης, με τα σοβαρά προβλήματα της υγείας του, θέλει να γίνει ένα μικρό φύσημα προς τη μεριά της ζωής. Μια πρόταση είναι για την έγερση της αγάπης από το δημιουργό προς το κοινό και αντίστροφα. Γιατί η αγάπη είναι το πρώτο το μόνο και το τελευταίο και πιο δυνατό όπλο. Αγαπήστε τον. (Από την παρουσίαση της έκδοσης) Δεν θέλω τα χέρια μου να χάσω Αφέθηκε στα χέρια μου η λύπη της Η διάρκεια κάνει την παύση σιωπή Hey, Nick Cave... άκουσε!! I LL SAVE THE LAST DANCE FOR ME Σε κάποιον καθρέφτη ΚΡΥΩΝΕΙΣ ΨΥΧΗ ΜΟΥ; ΥΠΟΤΑΓΗ Τέλος Θερινού Άλαλου Νου VALOUE COLUMN ΑΓΡΥΠΝΙΑ ΓΥΜΝΙΣΜΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ Απ' το χαμόγελό σου ξεκίνησαν όλα ΑΠΟΚΟΠΗ ΣΥΜΒΑΙΝΩ Αρπαχτικά ΑΠ' ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΠΟΥ ΔΙΕΣΧΙΣΑ ΑΠΟΥΣΙΑ Οδός Καλλιδρομίου Δες πως βάζουν τα κλάματα τα κορίτσια του Απρίλη Λιγόστεψη ΔΡΑΣΕ Η ΣΚΑΣΕ ΦΟΥΚΑΡΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΒΑΛΙΤΣΕΣ Βιογραφία Είσαι η πιο ερωτική γυναίκα στον κόσμο ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ένα πεφταστέρι αυτή η χώρα ΕΝΗΛΙΚΙΩΣΗ Συσκότιση ΑΔΙΑΒΡΟΧΑ ΕΞΟΣΤΡΑΚΙΣΜΟΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΖΗΝΩΝΟΣ ΖΗΤΑΕΙ Η ΖΩΗ