Όταν πηγαίναμε να τον δούμε, είχε την ευλογημένη συνήθεια, όταν ήταν και σε κατάσταση Χάριτος και προσευχής, να μας βάζει μέσα στην αγκαλιά του στοργικά, σαν πατέρας μας, λέγοντάς μας αυτοσχέδιες προσευχές και να μας ευλογεί. Πολλές φορές το χνότο του, η αναπνοή του, σού έδινε την εντύπωση ότι είχε ανοίξει ένα βαρέλι άρωμα και έβγαινε όλη εκείνη η ευωδία. Μια φορά, θυμάμαι, σε μια περίπτωση πήρα μια βαθιά εισπνοή. Και μου λέει:-Δυσκολεύεσαι;-Δεν μπορώ Γέροντα. Κάτι μυρίζει, του λέω.-Ευωδιάζει το Όνομα του Χριστού, μου απαντά.Ήταν σε κατάσταση προσευχής.» (Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος, από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)