ΧΑΜΗΛΩΝΩ ΤΟ ΦΩΣΧαμηλώνω το φωςγια να φαίνεται απόγευμα.Ανοίγω ένα μικρό συρτάρικαι βγάζω έξω την καρδιά μου.Το πατρικό μου δεν υπάρχει πια.Μονάχα ο υπόνομος στην αυλή.Ξεχειλίζει ακόμακαι γεμίζει σκατά την ψυχή μου.Στη γειτονιά μουζουν πελάτες στιγμιαίου καφέ.Οι θεούσες ανάβουν τα καντήλιαοι ερωμένες τα τσιγάρα.Στις βόλτες μου τα κτίρια ερωτοτροπούν.Αν οι αγκαλιές ήταν υποχρεωτικέςθα ζούσαμε διακόσια χρόνια.Σπάω τον κουμπαράκαι αντί για τα νομίσματαπέφτουν στο πάτωμα τα ιδανικά μου.