Και άκουγες ορέ τη μια κοτρόνα χτυπώντας τηνάλλη να σπιθίζουν ωσάν κρύφιες τσακμακόπετρες.Και να βγάνει ορέ η μια σπίθα το άστρο τηςσιμοτινής της. Και ο σάλαγος τον εγκρεμό του.Και κάθε σκιαγμένη ψυχή την ίσκα της. Και η κάθεδροσοστάλα την ασημένια της ποταμούλα.Ώσπου ως εδώ κάτω εχαμήλωσε τ’ άστρατου ο ουρανός, επειδὴς ορέ τον εκάλεσαν ταματοβαμμένα μας σπλάχνα.Και επειδής ορέ ήθελε και ο ίδιος να γειτονέψειμε τ’ αστροφώτιστα σωθικά μας και τααιματοβαμμένα μας σπαθιά καθώς εβγαίνανωσάν ξεσπαθώματα των κρίνων. Ωσάν αστραπέςεβγαίναν από τα στομωμένα τους θηκάρια,τροχισμένα στου σκοταδιού την ακονόπετρα.