...Με την εμφάνιση ενός μηχανισμού κυριαρχίας το θρησκευτικό Έτερο εισέρχεται στην ανθρώπινη σφαίρα, παροντοποιείται μέσα σε μια γκάμα καταστάσεων. Η θεϊκή ετερότητα διαθλάται στο εσωτερικό του κοινωνικού χώρου, το εξωανθρώπινο εισβάλλει στην οικονομία του διανθρώπινου. Ώστε, και εφεξής, το ορατό και προσβάσιμο αυτοθεσμίζεται ως εγγυητής και αντιπρόσωπος του ιδρυτικού αλλού, σε μια συγκλίνουσα διαδικασία κατά την οποία μια τάξη ανθρώπων καθιστάμενη φορέας της αόρατης αρχής, ομιλεί ή διατάσσει εξ ονόματος των θεών, ενώ ταυτοχρόνως προκαλεί αντισταθμιστικά την εμπλοκή των θεών στα ανθρώπινα, κάνοντας τους εξαρτημένους από αυτό που υποτίθεται ότι εξαρτάται από αυτούς.Και αυτή η τομή συνιστά το παράδοξο των θρησκειών: όσο μεγαλύτερη είναι η θεσπίζουσα αρχή (ιερή παράδοση), τόσο ισχυροποιείται ο άνθρωπος και κατ' επέκταση τόσο περισσότερο συγκαλύπτεται ο λόγος ύπαρξης της αρχής αυτής. Όσο μεγαλύτερη η λατρεία του Θεού, ως εντελώς ετέρου, τόσο οι άνθρωποι αφίστανται του θρησκευτικού, ως εάν οι μεγάλες θρησκείες αδιόρατα οδηγούν στην έξοδο από τη θρησκεία, υπό την έποψη της μετατόπισης του σημείου εφαρμογής του αοράτου στους κόλπους του ορατού...