Στο Έγκλειστο Φεγγάρι εντάσσονται οι κρατούμενοι, οι εργαζόμενοι και εμείς, οι περαστικοί δάσκαλοι, εμείς που, όταν τελειώνει το μάθημα, η πόρτα της φυλακής κλείνει πίσω μας, εμείς που φεύγουμε, σε αντίθεση με τους κρατουμένους, οι οποίοι μένουν ακινητοποιημένοι, σαν παγωμένες εικόνες στα κελιά, στον τόπο και στον χρόνο. Εμείς είμαστε φωτοκεντρικοί και φυλακοκεντρικοί, φ+φ, δηλαδή αναζητάμε τη φυλακή, έναν πλαστό κοινωνικά χώρο, δύσμορφο, δυσάρεστο και δυσπρόσιτο, τον οποίο η κοινωνία δημιούργησε, χωρίς τύψεις, με καρφωτά σίδερα και μπετόν ακινησίας, ένα είδος κλουβιού ζωής, για να σωφρονίζει ένα μέρος αυτής, τους παραβάτες, αν και είναι δικά της δημιουργήματα, και να τους περιθωριοποιεί εκτός αυτής, με όποια στέρηση και όποιο στίγμα αυτό συνεπάγεται. [...] (Από τον πρόλογο της έκδοσης)