Ω Δ Η ΣΤΟΝ Μ Ι Ν Ω Τ Α Υ Ρ ΟΧαίρε, του Μίνωα ταύρε,φρουρέ των γρίφωνραγισμένο βλέμμα της θλίψηςσώμα διάστικτοαπό σφραγίδες και νύξεις αστεριών.Φέρεις στους ώμους σου το βάροςκεφαλής θηρίουκαι η ουρά, στερεωμένη στο ζωνάρι σου,νευρικά ανεμίζει καθώς περιδιαβαίνειςτον ανήλιο Λαβύρινθο.Πέρα κι ολόγυρά σουκέρατα ταύρων και λάβρυεςφρουρούν τα τείχη των ανακτόρωνσυνθέτουν ωδή στην Εκάτηκαι εξορκίζουν κάθε επιβουλή.Αποζητάς τις κραυγές του πόνουτο αίμα παρθένων κούρων και κορώνστριφογυρνάς στον αέρα το διπλό πελέκικαθώς προσμένεις τα εξιλαστήρια θύματαπου διασκελίζουν,υποταγμένα στο αμετάκλητο πεπρωμένο,το κατώφλι που οδηγεί στον δικό σου κόσμο.Ποια μοίρα και ποιος ένοχος νουςέπλασε τον μύθο σου, ω Μινώταυρε,που βυθίζεσαι στην αιώνια νύχταδίχως δικαίωμα να νιώσειςτη θαλπωρή της αγάπης;