Ε Λ Α Φ ΙΜπορώ να κοιτάωΌπου θέλωΌμως όπου και να κοιτάζουμεΕίμαστε απέναντι απ’ τις πράξεις μαςΚαι τις νύχτες φτάνει στ’ αυτιά μουΗ φωνή του ελαφιούΠου έχει εγκλωβιστεί στο ορυχείο·Τότε παρακαλώτους μεταλλωρύχουςΝα με γλιτώσουν από τις πέτρες της ζωής μου·Να με πάρουν μαζί τους στην επιφάνεια·Να δω το φως του ήλιου. Μ Α Υ Ρ Ο Α Β Γ ΟΗ γυναίκα εκείνηΕίχε στη θέση της καρδιάςΈνα μαύρο αβγόΠοτισμένο θειάφιΚαι μια ουρά παγωνιούΤης έκρυβε το πρόσωποΤις μέρες κοιμότανεΣε εμβρυακή στάσηΜέσα στη σπηλιά με τους γαλάζιους σταλακτίτεςΤις νύχτες αόρατηΈβγαινε στις μύτες των ποδιώνΚαι έβαζε μικρές φωτιές στον κόσμο.Τα πρωινά οι άνθρωποιΤίναζαν τη στάχτη απ’ τα ρούχα τουςΚαι μπαίναν στο μετρό για τη δουλειά