Μετέωρο ανάμεσα στη μικροαστική φρίκη και τη γλυκόπικρη νοσταλγία, αποτίει φόρο τιμής σε όλες τις φυλές του παραλόγου: νεόπλουτοι και πεθερές, νύφες με προίκα ή χωρίς προίκα, άσπονδα σόγια, γαμπροί με πτυχίο, ομοφυλόφιλοι οικογενειάρχες και υπάλληλοι με ανεξιχνίαστους χαρτοφύλακες παρουσιάζονται με οξυδέρκεια αλλά χωρίς μίσος. Τι κάνουν λοιπόν αυτές οι ιστορίες; Μας γυρίζουν πίσω στον γραφικό μικρόκοσμο της επαρχιακής ζωής; Η μήπως αφήνουν να φανεί, χάρη σε μια υπόγεια ειρωνεία, οτι η μικρή μας πόλη δεν είναι πια αυτό που ήταν;