Πριν από μερικά λεπτά, ήταν παράξενη η ζωή· τώρα, εξίσου παράξενος ήταν ο θάνατος. Έχοντας σταθεί στα πόδια της, η νυχτοπεταλούδα κειτόταν πλέον ήρεμη, παραιτημένη και απόλυτα αξιοπρεπής. Τί τα θες, έμοιαζε να λέει, ο θάνατος είναι πιο δυνατός από μένα. Στο ημερολόγιό της, με ημερομηνία 17 Φεβρουαρίου 1922, η Βιρτζίνια Γουλφ έγραφε ήδη σε ηλικία σαράντα ετών : «Ήθελα να μιλήσω για το θάνατο αλλά, ως συνήθως, μπήκε στη μέση η ζωή».Παρόλο που ήταν φτιαγμένη από σάρκα, κόκαλα και πνεύμα˙ παρόλο που ήταν πλάσμα προικισμένο, ερωτικό, η Βιρτζίνια Γουλφ σχοινοβατούσε ανέκαθεν ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο.Λίγες μέρες πριν από την αυτοκτονία της έγραψε το σύντομο πόνημα που δημοσιεύουμε εδώ, ανέκδοτο μέχρι σήμερα στη γλώσσα μας.Η ιστορία εκτυλίσσεται το 1941 στην αγγλική εξοχή. Μια νυχτοπεταλούδα ψυχορραγεί˙ η αφηγήτρια την παρατηρεί, σχολιάζει την παρατεταμένη, αργή αγωνία του θανάτου με συμπόνια. Και μας κάνει να αναρωτιόμαστε κατά πόσο η Γουλφ είναι το μικρό ετοιμοθάνατο ζωύφιο ή απλώς η μάρτυρας του τέλους του.