Οπαδός της θεατρικής άποψης των πραγμάτων και των ανθρώπων, ο Βυζάντιος αιχμαλωτίζει το βλέμμα μας. Ο Ζαν-Πωλ Αρόν στο βιβλίο του Les Modernes γράφει για τον Κωνσταντίνο Βυζάντιο πως θα συγκαταλέγεται μεταξύ των αξιομνημόνευτων κειμηλίων που θα θαυμάζουν τα εγγόνια μας σε ένα μουσείο φτιαγμένο από υπολογιστές, τότε που ο μύθος και το όνειρο θα έχουν χαράξει άλλες κατευθύνσεις. Αυτός ο Έλληνας καλλιτέχνης που είναι εγκατεστημένος στη Γαλλία από το 1946, συχνά αναφέρει τον Μόντριαν, τον Μάλεβιτς ή ακόμα και τον Καντίνσκι, δηλώνει όμως: Έγινα μέτοχος της αφηρημένης τέχνης παρά τη θέληση μου. Σκηνοθετεί πλάνα παραισθησιογόνα, όπου η παρουσία της ανθρώπινης φιγούρας επιτρέπει το λεπτό παιχνίδι της φόρμας και του χώρου. Είναι ένας κατεστραμμένος χώρος στον οποίο μπαίνουμε σαν κλέφτες. Είναι η δυαδικότητα που εκφράζεται από το φως και την αντανάκλαση, τις αιφνίδιες εμφανίσεις και τις οριστικές απώλειες. Είναι λογικό, τόσο που η παρουσία του καθρέφτη γίνεται εμμονή. Πανταχού παρών, μας κοροϊδεύει, μας ταράζει σε σημείο που δεν ξέρουμε πια αν είμαστε εφήμεροι θεατές ή οι ζωγραφικοί ήρωες που με τις τόσο επιδέξιες κινήσεις αγγίζουμε τα όρια της φθοράς. Η θεατρικότητα δεν βρίσκεται μακριά. Η ελληνική πλευρά του Βυζάντιου παραμένει κοντά στην αρχαία τραγωδία. Πρέπει να είναι κανείς υπερβολικός σε όλα, δηλώνει ο καλλιτέχνης του οποίου οι πίνακες αργούν να ωριμάσουν και εμείς ανυπομονούμε να τους θαυμάσουμε. (Philippe Carteron, Le Nouvel Observateur)