ΣτάλαΤο παράθυρο έγερνε από το βάρος της καρδιάς τηςΕπέμενε να ακουμπάει την ανάσα της στα ήσυχα μεσημέρια μουΜε την μπουνάτσα όρτσαρεΜε τα μελτέμια βύθιζε τα νύχια της στο πρόσωπό μουΜε ήθελε γυμνό να πνίγω τ’ άρωμά τηςΤόσα ποτήρια ρούμι έχυσε στο πάτωμαΗ στάλα από το μαβί της χνούδι απέμεινε ορφανήΝα εκπαιδεύει κάθε αυγή μου