Αναδιφώντας προσφάτως στο βιβλίο: Η Αρχαία Μουσική και ο Ύμνος του Απόλλωνος, Ιωάννου Δ. Νικολάρα, μου γεννήθηκε η διάθεση ν' αναφερθώ εκ νέου σε παλαιότερες έρευνές μου (πλέον των 25 ετών) σχετικά με τη διαχρονικότητα της Ελληνικής μουσικής, τα δάνεια και τα αντιδάνεια. Ο Ελβετός εθνομουσικολόγος Σ. Μπω Μποβύ, στο θεμελιώδες δοκίμιό του για το Ελληνικό δημοτικό τραγούδι ανακεφαλαιώνοντας τις έρευνές του διαπιστώνει ότι ... η ομαλή εξέλιξη της Ελληνικής γλώσσας και μουσικής δεν διακόπτεται ποτέ..., συνεχίζει δε λέγοντας ότι ... η μετάβαση της αρχαίας προσωδιακής γλώσσας στην τονική Ελληνιστική έγινε ομαλά και ανώδυνα έτσι ώστε δεν άλλαξαν τα βασικά ρυθμικά σχήματα. [...] (Από την εισαγωγή της έκδοσης)